Toen liefde pijn werd: hoe rouw na een stil verlies me leerde wat liefde echt is

Ik dacht dat liefde altijd zacht en licht was, tot ik het dierbaarste verloor. Na mijn verlies voelde liefde plots als iets wat pijn deed. De plek waar vroeger verwachting zat, voelde leeg. De liefde die ik voelde, had geen uitweg meer, het blokkeerde in me.

En precies daar begon mijn reis in rouw.

Rouw is, in zijn essentie, de keerzijde van liefde. Je rouwt omdat je liefhebt. Je pijn zegt niets over wat je verkeerd zou gedaan hebben ( wat nooit zo is), maar vertelt juist alles over hoe diep je hebt gevoeld.

Betekenis geven aan verlies

In het begin wilde ik het gewoon begrijpen. Waarom gebeurde dit? Wat moest ik hieruit leren? Maar verlies laat zich niet begrijpen.

Verlies vraagt tijd, stilte, overgave, hulp en begeleiding. Alleen dragen maakt het dubbel zo zwaar.

Langzaam ontdekte ik dat betekenis van hetgeen gebeurd was niet iets is wat je bedenkt . Je ontdekt dat de oplossing van je verdriet niet met denken gaat opgelost worden.

Voor mij persoonlijk is de liefde voor mijn kind nooit verdwenen en dit zal ook nooit gebeuren. Nu geeft dit mij juist een soort koestering, ik zie haar nog altijd even graag dan toen. In tijd verminderd dit niet, je gaat er wel anders mee om, maar de intensiteit van de liefde blijft.

Mijn kindje leeft niet, niet in mijn armen, maar wel in mijn hart, in mijn werk dat gerelateerd is aan dit verlies en in mijn begrip voor anderen. Vele anderen die eigenlijk niet gehoord worden in hun verdriet.

Groei na een miskraam of abortus

Rouw opent een deur die we liever gesloten houden, een deur naar onze ziel/ ons zijn/ ons diepe innerlijke. Wat ik voelde als breken, bleek achteraf een opening te zijn.

Vanuit deze opening leerde ik drie dingen:

1. Liefde eindigt niet met verlies. De verbinding blijft, zelfs voorbij het tastbare. Soms in dromen, soms in symbolen, soms in een plots gevoel van warmte.

2. Verlies nodigt uit tot diepere aanwezigheid. In deze donkere periode word je gedwongen om bewuster stil te staan. Om naar jezelf te luisteren, dieper te voelen. Jezelf de nodige tijd te gunnen. Dat is precies waar heling begint.

3. Rouw maakt je wijzer in liefde. Ik begrijp nu beter wat echt belangrijk is. Verlies heeft me zachter gemaakt, voor mezelf, voor anderen, voor het leven zelf.

Wil dit zeggen dat ik blij ben dat dit gebeurt is? Zeker niet, ik wou het anders en als ik het zou kunnen veranderen zou ik het in een vingerknip doen.

Toch zit er ook waarde en liefde achter deze hartbrekende ervaring, en dit is iets waar maar weinig nadruk wordt op gelegd in onze maatschappij. Voor mij is dit belangrijk om toch te delen daar ik het zo waardevol vind en het juist de waarde naar mijn verloren kind spiegelt. Het toont het bestaansrecht van mijn kind.

De transformerende kracht van rouw

Rouw is geen einde, ook al voelt dit tijdelijk echt wel zo en heel diep., Rouw is een overgang. Het nodigt je uit om te voelen wat je niet kunt vasthouden en niet kan begrijpen en dat vraagt moed. het kan verwarring brengen want je wil je kind niet kwijt, je kan het niet zomaar plaatsen.

De liefde voor je kind verandert van vorm, maar haar essentie blijft.

En dat is misschien wel de grootste les van allemaal:

Liefde is niet iets wat verdwijnt. Je geraakt er meer mee verweven, het voelt meer als éénheid.

Wat jij uit jouw verlies kunt laten groeien

Misschien sta jij nu midden in dat rauwe gevoel. Je hart doet pijn, je hoofd zoekt betekenis, en je lichaam lijkt niet te volgen. Weet dan: niets van wat je voelt is verkeerd.

Of het is juist al langer geleden maar de verwerking blijft moeizaam verlopen.

Ergens, tussen de tranen en de stilte, groeit iets nieuws: zachtheid, begrip, liefde in een andere vorm.

Wil je leren hoe je die groei kunt toelaten, zonder jezelf te forceren?

In mijn online begeleiding: Het Koesterpad begeleid ik vrouwen na een miskraam of abortus op hun pad van pijn en leegte naar liefde voor altijd.

Meer info